Het liefst was ze kapper geworden, maar reuma in haar knieën dwong Linda die droom op te geven. Haar collega Marjolein kan vanwege een posttraumatische stressstoornis vaak weinig verdragen. Beide jonge vrouwen melden zich regelmatig ziek. Voor hen regelde Van Keeken een licht administratieve functie bij Dukaat, financiële dienstverlening in Gouda. De eigenaar van Dukaat, Peter Grol, is een heel bijzondere werkgever. Hij houdt rekening met wat de werknemers kunnen, maar stelt eisen binnen hun mogelijkheden.

Linda (21)
"Op mijn vijftiende ging ik bij McDonald's werken, daarna liep ik stage bij de Hema, vervolgens heb ik een half jaar bij Vero Moda gewerkt, toen een half bij de Lidl en een jaar bij Albert Heijn. Ik meldde me vaak ziek, dus steeds werd mijn contract niet verlengd. Ik kon het lichamelijk niet aan, het lange staan brak me op. Elke keer weer. Vanaf mijn eerste jaar heb ik reuma in m'n knieën. Mijn eerste aanvraag voor een Wajong-uitkering werd afgewezen. Ze vonden mij niet ziek genoeg. Dat was voordat ik bij Albert Heijn ging werken. Maar daar ging het ook niet goed. Via UWV kwam ik terecht bij Sylvia. Zij adviseerde me om toch nog eens een Wajong-uitkering aan te vragen. Sinds september 2008 heb ik mijn uitkering. Een grote opluchting. Ik was zoveel banen kwijtgeraakt. Nog steeds wil ik het liefst kapster worden, maar dat gaat nooit lukken. Na afgebroken opleidingen uiterlijke verzorging en detailhandel, wist ik het niet meer. Ik was blij dat Sylvia deze baan voor me vond. In april 2009 ben ik begonnen. Als scanner moet ik alle papieren dossiers digitaliseren. Binnenkort ga ik een cursus verzekeringen volgen, dan kan ik administratief werk doen. In dit werk wil ik doorgroeien. Ik meld me soms nog ziek, dan ben ik er een paar dagen niet. Mijn werkgever reageert daar goed op. Tijdens het sollicitatiegesprek heb ik hem over mijn reuma verteld. Hij vroeg wat dat inhield. Dat vond ik heel fijn. Bij andere bedrijven heb ik dat nooit meegemaakt. Hier krijg ik een kans. Ik heb al een paar keer te horen gekregen dat het goed gaat, dat geeft me zelfvertrouwen."

Marjolein (23)
"Ik vind het heel moeilijk om mijzelf te verkopen aan een bedrijf. Ik heb mijn beperkingen en vertel dat niet gemakkelijk. Ik heb een posttraumatische stressstoornis en ben lang depressief geweest. Sollicitaties leverden niets op, omdat ik een Wajonger ben. Maar dat stempel heeft nu in mijn voordeel gewerkt. Mijn huidige werkgeveer houdt daar wel rekening mee. Sylvia heeft me erg geholpen door voor de werkgever de voordelen op een rijtje te zetten van een Wajong-werknemer. En ik vond het heel prettig dat Sylvia meeging, want ik was bang dat ik dicht zou klappen. Ik denk vooraf dat ze me toch niet gaan aannemen omdat ik krasjes heb. Sylvia heeft me door mijn sollicitatie geloodst door een beetje informatie te geven en vroeg mij dan of ik het zelf wilde vertellen. Zo kon ik kiezen wat ik wilde vertellen en als het te moeilijk werd, deed zij het. Tussen mijn vijftiende en achttiende heb ik heel veel baantjes gehad, als telefoniste en in winkels. Na een paar weken ging dat steeds weer mis. Ik meld me veel ziek of ik kom niet opdagen. Die werkgevers begrepen niet waarom ik dat deed, dus werd ik ontslagen. Ik vind het een grote stap om naar mijn werk toe te gaan. De verplichting en het onder de mensen zijn staan me tegen, in ben liever veilig thuis. Eenmaal op het werk valt het vaak heel erg mee, maar die drempel blijft iedere dag weer. Mijn werkgever wil van mij dat ik iedere dag kom. Gaat het echt niet, dan mag ik weer naar huis. Als ik maar geweest ben. Dat ik weg mag, geeft mij rust. Iedere keer vertel ik ietsje meer over mijzelf, dat heeft een beetje tijd nodig. Ik werk hier nu vanaf begin september 2009, twintig uur in de week. Mijn droom om zangeres te worden heb ik laten varen. Maar hier wil ik verdergaan. Ik had nooit gedacht dat ik werken leuk zou gaan vinden."